έφθασα στο θάνατο
κανείς δεν αναγνώρισε
εκείνο το λυγμό σαν σύρθηκε
στοιβαγμένη σε πόνο
και σινιάλα δε θέλησα από ευπρέπεια
ανοίγω το στήθος
ριψοκινδυνεύοντας αποκεφαλισμένο δράμα
καυτά μεσημέρια
παραδομένα σε ξεφλουδισμένα αμαρτήματα
αναπάντεχα έσβησαν μέτωπα ορμητήρια κι εγώ....
εγώ, ποτέ δεν εμπιστεύτηκα αθωώσεις
και σε σκοτάδια θανατώνομαι
μα γνώριζα τα ψεύδη του φωτός
σε γεύσεις ξεκλείδωτες
με μια φτυαριά τις σάρκες μου
ματόβρεχτες τυραγνισμένα θυσίασα
στην πιο μικρή μου ανασαιμιά
φυλάκισα την κάθε εκκρεμότητα
γιατί βεβήλωση άλλη
δεν επέτρεψα σ ανασκαμμένα δευτερόλεπτα
κι ας ξεκουράζεται ο ουρανός
στα αγναντέματα μικρής αιωνιότητας
δε γέννησε έμπιστο η θάλασσα
σε κρεμασμένο όνειρο διασκορπισμού
θα μηνύσω στο αναναπάντεχο
πως κρεμασμένη σε ξάρτια φονεύομαι
θα εξαγνισθεί κάθε παράσταση
που ρίζες δεν απόκτησε
σ' άθλους ασάλευτους μηδένισα
και κάθε αυγή ας μπει καλά στη θέση της
οι αθώες φλόγες ρήμαξαν
ξέσφιξα τα δάκτυλα
και χύθηκα ολομόναχη
σε ναυαγισμένη λησμονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου