δάκρυ αιμάτινο σκάβει γης άλαλη
ζυμωμένη με ασυνέπεια από αμείλικτους
φονιάδων χαμόγελα σε θανάσιμο φως
κι εγώ να βαραίνω από ασημάδευτες λέξεις
διαβαίνοντας στα ελάχιστα σκοτάδια
δεν γνώρισα τίποτα ανθρώπινο αντιστέκομαι
ναυαγός ταπεινός αδιάκοπων στιγμών γυμνωμένων
με οδύνες αμίλητη λογαριάζω σκυμμένη
αναχωρήσεις σε αμαρτήματα που λυτρώνουν
κι έμεινα μόνη να εξουσιάζω μια λέξη απύθμενη
λογαριάζω θανάτους αναίτιους Νύκτας βασιλεμένης
ξεχασμένη γλώσσα ψιθύριζε μια συγκατάβαση
έκπτωτος θαμώνας θεάτρου ανίερου νυσταγμένος
από σαρκασμούς λαβωμένος μαρμάρωσε κι εγώ
να υφαίνω τις δυο Ερήμους ορφανεμένες οάσεων
μια χαρακιά σε ξημέρωμα πρόωρο αναζήτησα
κι ότι στερήθηκα περίσσια το δωρίζω πάντα ανυπάκοη
κι όταν το τέλος θα γράφει θαμπάδα σε κάτοπτρα
λυπημένη θα ζήσω σε χαμένες υπομονές να αντιγράφω
νίκες από το μέλλον βαπτισμένες σε χρώματα άγνωστα
ξεγελώντας φονιάδες με βήματα κυκλικά κι ανάλαφρα
θα φυτεύω στην εγκατάλειψη αναχωρήσεις σε αγνότητα
δεν έμειναν άλλα κουρέλια αγάπης αδάμαστης το καταλάβαμε
κι οι μεταμέλειες περνούν από δίκη συνείδησης με πίστη
μ' αξιοθρήνητα χέρια σε αιμάτινη λάσπη βάφω σημάδι μυστικό
σε μήνα ομοίωμα τρέλας και η ώρα στην κατακραυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου