μια στιγμή πραγματικού εύρους ενός λόγου
και η αλήθεια απροσάρμοστη κλέβει απόσταση
αναζητώ τα ανεξαργύρωτα μιάς άλλης τάξης κόσμου
ματωμένη αναποκάλυπτη δύναμη βαραίνει η μοναξιά μου
πόσο απρόσεκτα σε Ερημιά λόγου βυθίστηκαν άνθρωποι
παιδιά μιάς Πέτρας κι έφθανε μια ματωμένη αγκαλιά
κι ένας σφυγμός βουίζει γκρεμίζοντας θησαυροφυλάκια ψυχής
δόλιος ύπνος μπαινοβγαίνει σε καθημερινές μικρές ευτυχίες
μικρές αισθήσεις σε μιά φούχτα λέξεις φερμένες απο άλλους ουρανούς
λεπτή χορδή πάλλεται κι ο άνεμος ξεχύθηκε και σπέρνει ιλίγγους
κι εγώ νιώθω να με κρατά λώρος γαλάζιας ιστορίας έρωτα
μιας μουσικής που ορώ αιώνες τώρα σε μυριάδες κόκκους αστίβαχτους
Αιγύπτιας πομπής κι έχει χυμούς κι αρώματα η κάθε νότα
μα οι παρακμές πνίγονται σε αναστεναγμούς φορτίο μέρας
δες πόσο μοιάζει ο λόγος με την κραυγή κι η αμφιβολία
ξεθεμελιώνει πλάση άπλαστη σε εικόνα αμίλητη σα δάκρυ
Μονόφθαλμοι θα μοιράσουν τα υπάρχοντα καθαγιασμένα λόγια
κι εγώ περαστική από ακυκλοφόρητα μυστικά αναίτιο χαμόγελο
θα μοιράζω αγέρωχα σε μανιασμένη θάλασσα διάφανες νύκτες
σε μήνα βραχυκυκλωμένο και ώρα ιερόδουλη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου