κινδυνεύει πάνω σε αυγή με ξεσχισμένο στήθος
θυμωμένες θάλασσες ανεπανόρθωτα ραγίζουν
κι εγώ να γέρνω δίχως καμμιά σημασία
να πιω αδίψαστα ουρανό και αφανίζομαι
κι εκεί που νεκρές λέξεις αναπαύονται
απαγχονίζεται λυγμός ερώτων αναπόκριτων
και δεν γνώρισα κραυγή βυθισμένη στη ρίζα της
τιθασεύονται αγκαλιές μοιρασμένες σε μεσημέρια
δυό αισθήσεις συντρίβονται σε μοναχικό αναφιλητό
η στιγμή παρεμβάλλεται σε ελπίδα κι απελπισία
και δε θέλω να δω την μοναξιά της έκρηξης
μας έζωσε η υπομονή κι έμεινε ανεξερεύνητη
και τώρα τι θες ; σε υγρές διαδρομές βυθίζω ύπνους
με ματωμένα δάκτυλα πνίγω σφιγμούς κι εσυ;
εσυ με τον πόνο σε ίσκιους να ζεις σχήματα
κλεμμένες χαρακιές σκουριασμένων οριζόντων
κι ας πούμε οτι η γης δεν αναρρίγησε απο τάφους
βασανισμένων σιωπών κι εγώ ντύνω τις ώρες
ψιθυρίζοντας πόθους φλεγόμενους στην όχθη μιάς ερήμου
κι ήταν μήνας με άνεμο και ώρα κλητευμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου