Μοναξιά

Ζούσα σε ατέλειωτη Νύκτα
όταν έπαψα να μιλώ
με ραγισμένο στόμα.
μικρό χαμόγελο και δίχως χέρια
διάβηκα νωχελικά ομοιώματα πόλεων
γεμάτα απομεινάρια σκιών βασανισμένων
συλλέγοντας μνήμες παραδομένες
απεγνωσμένα είδωλα λατρεύτηκαν παρήγορα
μισήθηκαν και αβαλσάμωτα πετάχτηκαν
σαν καταργήθηκαν τα όνειρα
Τις νύκτες έπαψα να μιλώ
αφουγκράζομαι τα παράπονα των σκιών
δίχως κανένα βίωμα πασχίζουν να συντηρηθούν
ξαγρυπνώ αιώνες τώρα σε ραγισμένη λέξη
ντύνομαι τα μεγέθη της και πού να στεγαστεί
το χάος το εσώτερο που ξαγρυπνά σε δρόμο αταξίδευτο
πώς να χωρέσει η μοναξιά μέσα σε μία λέξη;
μα τα αποτυπώματα λογισμών, εμπειρίες ταξιδιών
μονάχα έξω απ τα σύνολα ανασαίνουν.