νύκτες γεμάτες σκουριά
χανόμουν σε χαρακιές πέτρας πολύβουης
εκεί ματωμένη ξεθώριαζα έναν ήχο
κι ούτε μια δίψα θάλασσας και παγωνιά δεν με ξεπέρασαν
υποτάχτηκα στο αίμα μου γνώριμη ανάσα πνιγηρή
ατιθάσευτη μου ξέσχιζε τη σάρκα
ξεντύθηκε η ψυχή
άσαρκη με ράπισε ο Ανατολικός
με κείνο το φοβερό παραλήρημα εγκλήματος αδιάπρακτου
αποδεσμεύτηκαν και μετατέθηκαν όλες οι παύσεις
σαν να είχα αγαπηθεί τόλμησα βάθη ανεξερεύνητα
δεν είχα ύστερα σκιά σαν έσπασα ολόκληρο διάφραγμα
ξάγρυπνες ώρες θα σταθώ σε χείλη αθάμπωτα που σταζουν ήλιο
κλεμμένες ζωές νεοσύστατες που βιάστηκαν ξοδεύοντας ουρανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου