είναι στιγμές που δε χωρά παρηγόρια καμιά...
τότε κρατώ την ανάσα μου μην και πυρπολήσω
το πρόσωπο τ' ουρανού αταξίδευτη
με το στόμα ρημαγμένο από σκουριά κι αρμύρα
πες μου... ναι! πες μου...
πώς να ξεψυχήσει η Νύκτα πάνω σε σπασμένο αγέρα;
χάνεται η ψυχή μες σε σιωπή ανήλιαγη...
ακρωτηριασμένα χέρια , μάτια σβησμένα..
κι ούτε μια δίψα ...
κανείς δε με θυμάται πια...
ακόμα κι η φωνή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου