Μήνας Λαβωμένος

σε μιάς βοής το ξόδεμα με άφησες
μια πεινασμένη θάλασσα βρυχάται και ορμά
στην όχθη κορμιού αθέατου ξεσπά
ανήσυχη απεραντοσύνη  ανένδοτη
πυκνές σκιές σβήνουν τον ήχο σου
σκάβω στην πέτρα βαθιά μνήμη να σμιλέψω

έρωτας που ανασαίνει Αύγουστο
κι έτσι όπως ραγίζει το τραγούδι
ταράζει τον καιρό και μεγαλώνει τ' άπειρο
βαθαίνει η λαχτάρα αγάπη μου
μες στις ερήμους σου να μπω
ριγά η ψυχή ταράζεται δεν ημπορεί
πίσω από σύνορα να χάνονται τα ίχνη σου

δύω σε σκόνη πέτρας, μαύρη πυκνή ομίχλη
εκείνη την πέτρα σαν σμίλεψα τον ήχο σου μη χάσω
μου μίλησε η θάλασσα τον ουρανό σαν ξέσχιζα
μεθώ πίνοντας   δάκρυ μικρής αβύσσου
ούτε μια μέρα που νά 'χει φως δε φάνηκε
ούτε μια μέρα
κι εσυ να βασανίζεσαι ανάμεσα σε δυό ερήμους
Μήνας λαβωμένος και ώρα σε Αύγουστο