μόλις γεννήθηκε...
δεν έφθασαν
στα σπλάχνα σου θερμές...
φιγούρες ζωής ...
που κάρπισαν μέσα μου...
πλάσαμε το τείχος
που θα μας χώριζε...
συντρίψαμε τα κορμιά μας....
τα σπείραμε...
στις βουβές
πολυσύχναστες λεωφόρους...
δρέψαμε τον πόνο...
γιατι τούτον γεννούσαμε....
εμεις...
τα παιδιά του φόβου...
του άδειου κόσμου...
που ξέρει τόσο ακέραια...
να θωπεύει για να ξεχνά ..
Μήνας αδιάβατος και ώρα τυραγνισμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου