θυσίασα θάλασσα σε ολοκαίνουριες ματωμένες λέξεις
μην κλαις !! τρομάζει η θύελλα κι εγώ φυγάς κι ας μην τό 'ξερες
κορμί εξόριστο που αναπλάθει ηδονική επαλήθευση
αιχμάλωτος θάνατος κλειδωμένος σε αξημέρωτο ουρανό
ανάμεσα σε δυο ερήμους εξόριστος των δισταγμών
ένα κομμάτι άλλοθι ανασηκώθηκε με ρήμαξε με μάτωσε
και μ απογύμνωσε στην όχθη μιας μελωδίας απίστευτης
τρομακτικό που είναι το φως σαν αφοπλίζω το λάθος μου
κι ακόμη αναμάρτητη στο υφάδι ώρας αγιάτρευτης
πόσα αινίγματα έχει η πεποίθηση δε μετανιώνω
στο ακατόρθωτο με τους λυγμούς στο αμεταχείριστο βρέθηκα
μένω σε σκόνη αδειασμένος αδύνατο να φέρω αρετές
καταπατιέται η τρυφερότητα σε μεθυσμένους δρόμους
τόσες πλάνες εικόνες ,λόγια κι αμφισβήτηση έρχονται αργά
ραγίζουν τα όνειρα καθώς μετράω σφυγμούς τραυματισμένους
στιγμές επανέρχονται και σε κρατώ δίχως ν αγγίζω την πληγή
μικρο χαμόγελο επιφυλάξεων φέρνει νέους θανάτους
πώς θα αγαπήσεις μέσα σε τρομακτικά σκοτάδια
πυρακτωμένα ποτάμια αταξίδευτα περιγελώντας τη σιωπή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου