που αλήτευαν ολονυκτίς πάνω σε δάκρυα
ξεσχισμένα από λυγμό
έγινες διαρρήκτης ονείρου με αντικλείδι ανάσα
πού πας;
πώς να διαβαίνεις σε αποχρώσεις
που με λειωμένο στόμα απ' τη φωτιά του έρωτα
λάβα σκορπούν, στάχτη και μια ιδέα όνειρο κλεμένο
αιμομιξίες ασύστολες συμφώνων. φωνηέντων
τίποτα δεν εγκρίνεται
τίποτα δεν ξεχνιέται εκεί που με τα μάτια ακουμπάς
σπάζεις τη θάλασσα
καρφώνεις χρώματα αταξίδευτα που κρύβονται
στην άκρια των δακτύλων σου πουλιά
σαν ζωγραφίζουν
πήρε να αλλάζει ο καιρός
κι έφερε μια σταγόνα αίμα
να διαιωνίσει το ελάχιστο του κόσμου που φεύγει
θα κοιμηθώ στις ιδρωμένες λέξεις σου
όνειρο να μη δω
θα κονταροχτυπιέμαι όσο διαρκεί,
με την ανάγκη
οταν θα με κρατήσεις με την κραυγή σφιχτά
θα γυρίσω να μεταφράσουμε μαζί
την ακατέργαστη αλήθεια της αγνότητάς μας
Μήνας κλεμμένος σε ώρα αγνότητας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου