αλλόκοτα κύματα ματωβαμένα ασφυκτιούν
ραγίζει χνάρι βαθύ κάτω από τεθλασμένο ήχο
πόσα σχήματα αντανακλούν σε μοναξιά
κι εγω να σε γυρεύω σ'ασύνδετα άυπνα σύμφωνα
τι κι αν σιωπαίναμε μπροστά σε πυρκαγιές
κι αν χαράζαμε το σούρουπο σε σοκάκια ήλιους
καρφώνοντας τις λέξεις μας σε χρόνο βιαστικό
αβάσταχτα μαστίγωσα και πάλι ατίθασα χρώματα
πυρπόλησα τον λαύρο Αύγουστο να ανατρέψω
την ήττα που ψυχοραγούσε σε κενό συνοστισμών
αλέθω σε συμληγάδες ωροδείκτες της καρδιάς
θα σε αφήσω σε χρόνο άθικτο
και θά 'ναι καταμεσήμερο
να αιφνιδιαστείς απο θανάτους φυγάδες
εκει που θα εξαπολύουν βάρος ψυχής
που στερήθηκε βλέφαρο για να κρατήσει δάκρυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου