μυρίαδες αγριομαργαρίτες
στην αθάνατη ώρα
ξαναβρίσκουν το Μέγα Φώς
στου ουρανού τη βαθιά αγκαλιά
αποθέτω ένα δάκρυ
μετεωρίζομαι σε μνήμες άμορφες
απέραντο γαλανό
αποσαφηνίζει τον ήχο των κοχυλιών
απλώνω της καρδιάς την αλήθεια
χαρίζω θάλασσα και πάλλευκα βότσαλα
έτσι όπως σταλάζει πάνω μου γλαυκός αφρός
στάθηκα στην άκρη του βράχου
δίχως γεύσεις
σφιχτοδεμένες παλάμες
και η αφή
στου κορμιού σου τους δρόμους
δεν διάβηκε
κυλούν οι χυμοί ενός άϋλου ονείρου
στην πυρακτωμένη γκρίζα άμμο
η ανάσα καυτή
ραγίζει το γιορτινό χαμόγελο
απουσία ζωής
βαραίνει
τους αλαβάστρινους ώμους του Αιόλου
τι γνωρίζεις απο τη θεϊκή παρουσία
στους ήχους των κυμάτων;
πόσες ανατολές σπαρταρούν στα σπλάχνα
τα άσπιλα
μιας θάλασσας απύθμενης
ραπίζω του Θεού το πρόσωπο
στο μαβί δειλινό
ανασταίνεται η ουσία μιας δυναμικής
απόκρισης
γεύομαι την αρμύρα
Ενός Πάθους ανθρώπινου μα Θεϊκού
η χαρά ανέβαινε τα μύρια πλάτια
μιας άγονης παραίσθησης
φυλακισμένης σε ανθρώπινο νου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου