Σχοινοβάτης στη Μοναξιά

πάνω στις αγχόνες σήπονται
συνειδήσεις ανεξόφλητες
αποσκευές αχρησιμοποίητες
πόθοι φτερούγιζαν 
σε λαβωμένη ώρα δύστοκη
σε μεσημέρια αβοήθητα 
στην απελπισία βύθισμα

πάλι έναν άθλο απόσωσα
σχοινοβάτης στη μοναξιά μου
έσπασε η μνήμη
σε νύκτα πρόωρη φιλώντας έρημο
δεν εμπιστεύομαι
τόλμη που τρικυμίζει ως αέρινο φιλί
θύμα και θύτης
στις άτολμες μέρες λιγοστεύω
κουφάρια τρόμου
σε λέξεις άγνωστες
μονάχα εκείνες
άγνωστος γνώριμος πόνος
θέριεψε στην όχθη της αβύσσου

οι θάλασσές μου σίγησαν
πλάγιασα σφαδάζοντας
δεν έχω όνομα ,
δεν έχω ήχο ,
ουδέ προορισμό
κι αν έχω βήματα
δεν έχω χνάρι και σκιά ,
ήλιος με μάτωνε
αλήτη θάνατο ντύθηκα
ξαστόχησα
θεό δε θέλησα
με κούρσεψε η τόλμη και πες μου !
έλα λοιπόν και πες μου
σε ποιο θρήνο η χαμένη αλήθεια περπατά.