άγριες δαιμόνιες φωτιές αλήτισσες
σε πόνους αμεταμόρφωτους
εισχώρησαν και φόνους πραγματώσανε
με δυό λεπίδες χόρτο πιο ισχυρές απ' τα γόρδια

τα δάκρυα χείμαρος γινήκανε ομίχλη
ούτε μια μέρα δε θα ρθεί ίσια να μας κοιτάξει
πώς να στο πω οτι έχασα τον ήχο μου
ένας τεράστιος θάνατος καρφώθηκε απο λέξη

σε βέλος μαύρο έδεσα τη φλέβα μου
χύθηκε εξω απ τη γής μονάχη η ψυχή μου
μην κλαις θα παραβγώ στον άνεμο
άφησε με θάρρος γυμνούς τάφους
δε σου ανήκουν

κατάδικος θεός λιποψυχά σε τόση δα αγάπη
βιάστηκε η θάλασσα μα ωστόσο δεν ξεψύχησε
μην κλαις
ο προδότης χρόνος
έπαψε νάναι απροσμέτρητος
αλλού είναι η λευτεριά μας.

15/2/2014