Μετεωρισμοί

μετεωρίζομαι αναζητώντας
το πρώτο σπέρμα άσπιλου καιρού
πριν την αρχή του πρώτου δράματος
εκπορνευμένης δημιουργίας
άμεμπτα ξεψυχώ αιώνες τώρα
στην αγωνία μιας μέρας ακάλυπτης
τόσες οι χαρακιές σε λόγους τιποτένιους
ανάγλυφα λόγια με ξεπέρασαν
δε θέλω ν' αποσώσω από εξάντληση
πάνω στους ακρωτηριασμούς μου
γεννώ διαρκώς μια δύναμη κανέναν δεν κυριεύω
όπου δε μπορεί να ενώνεται με τη ζωή
ανυπότακτη στου αίματός μου τη σκουριά
περνώ τους κάβους ραγίζοντας τις πεθυμιές
πανάρχαια οργώνεται η ψυχή απ' την καρένα καραβιού
προσηλωμένη σε λυγμούς και η αγωνία καλά προφυλαγμένη
ύστατο καλοκαίρι κι ακόμα κάματος δε τόλμησε
σαν ήλθε αγέρας έσπασε όλα τα κουπιά και πώς
για πες μου τώρα πώς εγώ θα δραπετεύσω στην άλλη θάλασσα
καθώς παραδομένη πια κουράστηκα να ξεψυχώ και είπα να τελειώνω...