καθυστερώντας δισταγμούς γύμνιας
σπάει φωνήεν δίχρονο και ρέει αίμα
ω! αυτό το αμετανόητο βλέμμα που υπακούει
σε θυμό δίχως μια θύμηση αληθινή
κι εσύ
εκεί ακίνητη με τα χέρια φορτωμένα
φόνους τυλιγμένους σε σιωπές ραγισμένες
από ανέμους ακόρεστους
σε αρνήσεις φθαρμένες ...
δεν απόμεινε αντοχή σε θλιμμένη αγκαλιά
καρφώνω μνήμες σε άνυδρη γης
κι εκείνη γερασμένα ξεψυχά να με κρατήσει άλαλη
πόσα χρόνια και δεν πλάγιασα σ' όνειρο
συναρμολόγησα όλα τα δίχρονα πάλι και πάλι...
στης μέρας τ' άπαντα με λούζει οδύνη
τις μικρές νύκτες με παίρνουν νοσταλγίες
γεμάτες αίρεση κι εκεί κάπου ανάμεσα
βυθίζω μουσικές αψεγάδιαστες μη και χαθούν
κι εσύ
να με αναζητάς μάταια στα ρηχά του κόσμου
να αναζητάς δυο μικρά χαμόγελα
ποτισμένα αποδοχή ξετυλίγοντας κάθε αφύσικο
καλοκαιρινό μεσονύκτι ντυμένο ατελεύτητο φως
θολή σκιά πνίγει μικρές αθώες λέξεις πρωτόγεννες
προσποιήθηκε ο καιρός ανταρσία
μα εσύ λιποτάκτησες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου