ανεβαίνω στον άνεμο η σκέψη συστρέφεται
στα ρηχά την καλώ κι εκείνη βυθίζεται
εδώ δεν νύκτωσε
σε ράμφος ενός γλάρου κρεμάστηκε ένας ψίθυρος
αγνές σιωπές ξαπλώνουν στις αναδιπλώσεις των κυμάτων
τις ντύνω με μικρή δυνατότητα πολύτιμους μόχθους
την ώρα που ξεντύνομαι το δέρμα μου
για να με να κατοικήσει η σύμπτωση των ωρών
αντίκρα σε μια μικρή θάλασσα
αλλού γυμνές κι αλλού ντυμένες
μικρές πόρνες ικέτιδες τραβούν στην αγκαλιά τους
κρίσιμες ώρες κι από το ολάνοιχτο στέρνο τους
ξεχύνεται ο πρώτος θάνατος
έπεσε εκεί η νύκτα λαβωμένη
πόσες απουσίες ωρίμασαν και χάθηκαν
μικρές διαθέσεις που διαρκώς διαφεύγουν
πώς να στεριώσει η σκέψη μονοπάτια αδιάβατα
μόνο απ τη θάλασσα μπορείς να φθάσεις
μόνο απ τη θάλασσα θα μάθεις
για εκείνο το ρυάκι που οδηγεί στην ψυχή
κι ύστερα έλα να μου πεις
πως ερωτεύτηκαν τα φεγγάρια
σαν πνίγονταν τα ποτάμια σ' ακύμαντα νερά.
19/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου