Ατρύγητες Νύκτες

ατρύγητες νύκτες σε τεντωμένη χορδή

αντίλαλους λογισμών ντύνανε με αναφιλητά

πληγώνει το χώμα το σκοτωμένο από πληρωμή

σώματα σκεπάζουν την παγωμένη γύμνια του

πιο παγωμένα κι απ'το φιλί της νύκτας 

ξέμπαρκα κακοαντιγραμμένα  λόγια

ξανάρχονται κλιμακωτά και βασιλεύουν

κανένας δεν κοιτάζει πουθενά

πατάς στέρηση κουρελιασμένη ενωρίς 

άμοιρα χρώματα φορά

βαδίζοντας με βλέμματα απλανή

σε τσίρκο απέραντο

κι ακόμη αγανάχτηση καμμιά

πολλές αγχόνες στη βροχή ψυχές δε 'μείναν

άδεια τα σώματα απ' το γέλιο

έγινε λόγχες η βροχή ποιοι θα θρηνήσουν

το θάνατο μιας τόσο νιας μέρας

θα με ντύσει η φωτιά άλλη δύναμη

στης μοναξιάς τις αστραπές μου θα σταθώ

ανοίγω το παράθυρο με λόγια αγάπης

χτυπώ αχάρακτη νότα μυστική

σε αδιάλυτη προσδοκία

ανέγγιχτος βασιλεύω στη φρίκη

θέση δεν αφήνω ποτέ αδειανή

ο μάρτυρας θα βαδίσει ανάλαφρα

να σκορπίσει ανάμνηση γιατί δίχως ζωή

πώς θα γεννηθεί τραγούδι...