κι άφησα τη φωνή μου να σ αγκαλιάσει
τρόμαξαν τα μικρά σου λόγια
και κρύφθηκαν σε ανάρμοστη θάλασσα
με άδραξαν τα κύματα ...τα δικά μου κύματα
τα δάκρυα σου μόλυναν τις ρίζες μου
δεν είχαν καμιά αλήθεια
πόση σκοτεινιά χώρεσες σ αυτά τα μάτια
μάτια που άδειαζαν θυμό και σκόνη
κι ήλθε βροχή ... κρύα βροχή
αλλά εγώ ποτέ δε δείλιασα στα ταξίδια
άγγιξα με τ ακροδάκτυλα τα χείλη σου
να σε γευθώ θέλησα
μα όπως σε έλουζε η βροχή
δεν είχες πια αρμύρα
και τότε ω! ναι τότε τρόμαξα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου