φυσάει σάρκινους πόθους
το ατελεύτητο ψυχής αντάμωσε τις λέξεις
κινά νέα ζωή
άνυδρα λόγια συναντά σε ματωμένη σκιά
μιας άλλης σκιάς απαγχονισμένη γνώση
ώρες εφήμερες σε πετρωτά άνυδρα χαμόγελα
χαράζουν χτίζουν λεηλατούν φονεύουν
μα δε βιάζομαι πλάθω πηλό κι ίχνος χαράζω
η όραση μιας ακοής καλά με πάει
σε αδούλωτο ουρανό γεμίζοντας παρηγοριά
τις διάτρητες φούχτες μου με νέφη σκεπάζει
στείρος κεραυνός από βροχή με διαπερνά
δίνει στην όραση ακοή κι ακούω τα βράχια
που κυλούν ανεπαισθήτως μες σε θροϊσματα νερού
πού είσαι ; σε σώματα παραδομένα πώς κατοικήσαμε;
μην αναιρέσεις ούτε ένα στεναγμό τραντάζεται το χώμα
μιαν αλήθεια φόρεσα του κινδύνου
κι αυτό το αίμα που τυπώνει την εποχή
αυτή την εποχή που έμαθε τον κόσμο να σκοτώνει
αλυσοδεμένες αέρινες μορφές γκρεμίζονται σε ρήγματα
δεν έχει τίποτα το εγκόσμιο τούτη η κραυγή
κι ας ήταν καμωμένη για τον έρωτα.
6/2/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου