κι ο μύθος την απόσταση συνθλίβει
υπονοούμενα καρφωμένα σε μισή οδύνη
μιας συνήθειας που καταστρέφει τα ανυπόφορα
ορατοί ενταφιασμοί κοντοστάθηκαν στην ανυπαρξία
ξεντύθηκα το σώμα μου με ταπεινώσεις
αχρηστεύω κάθε φθαρτό που εκκρεμεί
στην άκρια σύμπαντος αγέλαστου
αποστηθίζω τη ζωή με απέραντη οδύνη
έτσι που πνίγηκαν σε θάλασσα στενή
όλες οι επιθυμίες
παντού εισβάλλει ο θάνατος σε μάσκες αφόρετες
μες σε εικόνες από κλεμμένες λέξεις ταξιδεύει
απόρθητοι λογισμοί υπομένουν και σωπαίνουν
μιαν αρετή μες στην αγιοσύνη της αδημονεί
και με μια νοσταλγία πριχού ξεψυχήσει
εκείνη τη νόθα αυγή με θάνατο το θάνατο κερνάει
καρφώθηκαν αμίλητα συγκλονισμένα
όνειρα στη φθορά του χρόνου
μιαν αστραπή ξέσχισε χέρι μικρού θεού
αγάπη μόνο έμαθα να τρέφω με το αίμα
και τι απόδειξη ζητάς
πάνω στα τελευταία ίχνη μου
ν' αφήσω;
3/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου