στην άκρη απ τα γυμνά σου χείλη
νόθο πάθος οδυνηρό σε σπάνια σύμπραξη με δίψα
κι όλα γίνανε μεταβλητά αρμύρα ολόπικρη
που δεν είχες ένα ρετάλι όνειρο να ντυθείς
ποια
φλέβα σαν εράγισε γέννησε τόση θλίψη
εντοίχισες την κάθε λέξη καρφώνοντάς την
με φωτεινή σταγόνα απόρρητης βροχής
σε έρημους σκοτεινούς χειμάρρους και τρόμαξαν
με κείνο το ξόρκι το πανάρχαιο
που ζωντανεύει όνειρα αφόρετα
στο έλεός σου θα αφεθώ χωρίς αιδώ
στις ραγισμένες μου κλωστές θα ελαφροπερπατήσω
μέσα απ τον ήχο θα συρθείς της σμίλης σου
στο χνάρι θα σταθείς κι ανάμεσα
σε μένα και στο σώμα μου θα λυτρωθείς
καθώς εγώ θα συλλαβίζω
λίγο απ' τον δικό σου ουρανό.
26/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου