κι οι λέξεις ματωμένες δεν πλάγιαζαν
στέκονταν ρημαγμένες
κι οι καταδίκες μου ατέλειωτες
θάλασσες έσταζαν φιλιά
κι εγώ στην άβυσσο χαμόγελο σε πόνο
ξαστόχησα τα βήματα και ντύθηκα ουρανό
πολλούς θανάτους έδρεψα
έσπαζαν οι αλήθειες σε σκλάβας νύκτας τόλμη
κι εγώ μονάχη σε άγνωστη σιωπή
ματοβαμένοι ποταμοί
ξέχειλοι από κουφάρια θύμησες
πικρό τρικύμισμα
πολιτείες δραπετεύουν απ τα παραθυρόφυλλα
κορμιά χωρίς ανασεμιά
τις μικρές νύκτες που η σάρκα δεν αντέχει την κόλαση
με επίγνωση σε χρόνο που η ανάγκη γιγάντωνε
το παρελθόν και το μέλλον δένονται
να κατακτήσουν μνήμες που δε γεννήθηκαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου