παίζουν στα ζάρια τα όνειρα
ανυπότακτοι ίσκιοι γκρεμίζονται
καρφωμένη στα ξάρτια μια γραμμή ορίζοντα
τι να ξέρει κι ο θεός απο ταξίδια εγκόσμια
λαβωμένα λόγια καρφώνω στα μάτια
ένα ένα τ αστέρια σε βοή απόκοσμη βυθίζονται
φεγγάρια καρφωμένα σε λέξεις στέκουν ακοίμητα
παραδίδω αυτό που έγινα κρατώ αυτό που είμαι
για πες ,τι γυρεύεις μες σε σακατεμένη φωνή
έρχονται τα βλέπω τα αλλαγμένα μες στην ταραχή
μες στο έλεος του φόβου και της συνήθειας
περασμένου καιρού ευκίνητου
μοιραίοι σύντροφοι ανυπόστατοι
φεύγω δε γυρίζω πίσω
στο κουρέλι μιας θλίψης ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου