τους μυστικούς σκάλωσα...
μη χάνεσαι πίσω από μνήμη αγέννητη
μη ραγίζεις τ ουρανού τα χαμόγελα
κράτησέ με στην άκρια του κόσμου
και με το δάκρυ μου ξέπλυνε λέξεις μύθου
στις χαραυγές έχε κι ένα σκοτάδι πρόχειρο
να μη ματώνει ο ήλιος απ το χαμόγελό σου
φοβάμαι σου λέω, φοβάμαι τις δρασκελιές
στα σύμπαντα σταυρώθηκε η φωνή μου
τ' αζήτητα επρόσμενα κρυφά τραγουδισμένα
απελπισμένα βαθιά μέσα σε ήχους των ματιών
πώς φιλοξένησες θεούς που δε με αγαπάνε;
στέκω στην άκρια αθώρητη μα τόσο διψασμένη
δύο φιλιά και μια αγκαλιά αβόγκηχτα κυλάνε
σ' έξωση βασανιστική συστρέφονται, εκδικούνται
πλημμύρες στα χαλάσματα και ο Τιτάνας κλαίει
με γλείφουν ανίερες φωτιές κάθε που με κοιτάζεις
σαν μου μιλάς ο ήχος σου στη θάλασσα με πάει
θα θυμηθείς να κρατηθείς απ τη στερνή κραυγή μου;
μα αν τύχει και παρασυρθείς αράγιστη θα μείνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου