πριχού οι ώρες θρήνο κινήσουν πνίγηκαν οι αιώνες
βαρυγκώμησαν οι λέξεις και στάθηκαν άηχες
σαρκώθηκε ο άνεμος πλέγμα μικρό θνητό και άμορφο
βρυχάται ο παράδεισος κι αθάνατη η κόλαση
σκύβει να πιεί μια θάλασσα , αθώα θάλασσα
σε ύφαλο ναυάγιο τρομερό ο έρωτας κρατά το μισοφέγγαρο
πριονίζει μια λύπη απαρατήρητη που παγώνει τη μέρα
η αθλιότητα με φαλτσέτα καραδοκεί ανθρώπινα φαντάσματα
στην όχθη της γης ακονίζεται μυστήριο μέγα να χαριστεί
σ όποιον γυρέψει αποχαιρετιστήριο απ όλα τα άσκοπα
τους ελιγμούς δεν τους ονειρεύομαι ακολουθώ ένα δάκρυ
κι αν αλλάξω τους φόβους μου τι ταξίδια να σου χαρίσω;
στο μαύρο κρύφθηκε το φώς μιας τρυφεράδας ανέγκιχτης
πάντα σε προειδοποιώ στις εξόδους τις θνητές να περισσεύεις
γιατί ο μήνας απρόσκλητος περίεργος με ώρα ακατέργαστη διαβαίνει
24/ 6 / 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου