να κλάψω δίπλα σε μεσάνυκτα
πάνω σ εκείνη
την πλανεμένη ώρα που ξεπόρτιζε
απατημένες μνήμες
στροβιλίστηκαν σ αγγίγματα
κι εσυ
δεμένος στην απελπησία
για όσα δεν πόθησες
σακατεμένη φλέβα
και τα χέρια ανάγλυφα
σε ξένη φωνή
καρφώνω
γεύσεις ερωτευμένες
αμοίραστες απο ανάξια κάτοπτρα
αγρίμι ατρόμητο
καρφωμένο σε κοράλι
μια χλεύη ταπεινή
κι η γής στέγνωσε και ρίμαξε
ανίσχυρη να προσπεράσει
στην πρώτη πτώση
πολιορκήθηκα
στη δεύτερη πλανήθηκα
βαραίνει η σκόνη
και οι ανακωχές
παραμένουν αβάπτιστες
σε μικρά νυστέρια
το σκοτάδι αφύλακτο σε ύποπτη ερημιά
ακόμη κυοφορώ τη σκιά
ενός "είναι" που κρατιέται απ την άβυσσο
κλειδωμένες μοναξιές
σε πληγές με ανάστημα
μοιρασμένη αγωνία
έσπασε ο σταυρός που με κάρφωναν
άγονη άρνηση και βαραίνει
εμποδίζει το ευτελές
κι η συνήθεια
δεν αξιώθηκα να κλάψω
σε απελπησμένο μήνα και σε ώρα αμοίραστη .
17 /6 / 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου