θάλασσα ανάλλαχτη που μονάχη ανάβει
με χείλη φλεγόμενα ξεγραμμένο μύθο
γήινης πεθυμιάς κερδισμένου αίματος
χίμαιρα ανίερου λογισμού ντύθηκαν ώρες
κι εσύ μεθυσμένη σαν αιώρα ασίγαστη
σπάζεις πεθυμιές από μνήμες ελεύθερες
και ταπεινώθηκες δίχως γνώση ανασασμών
ενός έρωτα αυτογέννητου που ξαναενώνεται
με του Χάους τη θρυμματισμένη πνοή
κάθε χάδι που ξέγραψες
βουβά γυμνό στήθος χαράζει
τραντάζοντας ζωές αχόρταγες νιότη
γέρνουν εικόνες από σπασμένα κάτοπτρα
ο σπόρος της μικρής άνοιξης αγναντεύει
σε πέλαγο μάχη στεριών που φυλακίζουν
ήλιους καρφωμένους πάνω σε κορμιά απρόσωπα
δίχως παλάμες να ψιθυρίσουν
σε κρυφά μονοπάτια ανέμου άλαλου
μόνο ένα ολοπόρφυρο δάκρυ
δειλά τρυφερά επίμονα θωπεύοντας πέταλα
μικρής παπαρούνας έσπασε τα σκοτάδια
σε ορίζοντες που ξενυχτούσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου