μάτια ασημάδευτα κατατρώγουν
μέλλοντα ζωής που χλώμιασε από χλευασμό
λαίμαργα φεγγάρι θανάτωσε τρυφεράδα αγγέλου
και δεν προχώρησες ποτέ
κλειδωμένος σε απαίτηση
άναρχη σκέψη ξέφτι συνείδησης
ανυπότακτα όνειρα που αναδύθηκαν
πέρα από λέξεις που γλίστρησαν από πορνεία
την ώρα που φλέγονταν σύνορα συμμοριών
ηχούν τύμπανα και το ικρίωμα στήθηκε
στέκω στη σιγή κι εσύ να ψιθυρίζεις ο,τι φοβάσαι τη ζήση
πόσο αδιάφορη χαραυγή σε γύμνωσε
εκεί που το μελάνι σφραγίζει σκιές βουτηγμένες
στου Άδη το δάκρυ κι αλλάζει ρούχο η οργή
αβάσταχτο βάρος αυτό το δάκρυ και με τα χέρια άσαρκα
στραγγαλίζω μικρές εποχές που απέτυχαν
να πλέξουν νότες μέσα σε χορδές
εκεί πάνω στη μοιραία φλέβα που ματώνοντας
θαμπώνει τον ήλιο και κανένα ίχνος της τραγωδίας
δε μαθεύτηκε μιας και πίνω παράφορα τις κραυγές μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου