που πλανάται
παίζουν με ασάλευτη ηρεμία
ανάγκη να ξεσχίσουν
δικαιολογία αγριεμένη
σαν κρύβει απελπισμένη ευθύνη
σπάνια κραυγή
μονάχη διαβαίνει αβύσσου τρόμο
ξεσχίζει γης, χαράζει κοίτη
να διαβούν λέξεις σαρκωμένες
με την μεγάλη αμαρτία της αγάπης
φορτωμένες συντριβή
δε στεριώνει λόγος άπληστος
θολωμένα σκοτάδια ερωτευμένα
μυστικά παράπονα, κορμιά χυμένα
στο τέλος της νύκτας
ανατέλλουν βιασμένα δίχως ίχνος ανασεμιάς
ξεσχισμένα σωθικά στο τέρμα του νόστου
μη με ρωτήσεις
θάλασσα οκνή πνίγηκε
σε συντριβή ενός κτύπου
καρδιάς που γένναγε δυστυχία
σε αποσύνθεση
μη με ρωτήσεις
τι προσμένω με χείλη σφαλιγμένα
και τη ματιά ταξιδεμένη
στην αρχοντιά χρωμάτων μύθου
που τρελαμένος ρήμαξε πριχού ξεψυχήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου