αχαλίνωτες
ξέσχιζαν τη σάρκα μιας μνήμης
λαθρεπιβάτης στο κορμί
σφηνώθηκε σκοτάδι αμετάκλητο
καρφώθηκε μια λέξη μόνο
μονάχα μια
στα δυτικά μαίας νύκτας άκαρπης
συγκατατέθηκε γύμνια αγεφύρωτη
αυτό που γύρευα καρτέρι είχε στήσει
σε ήλιους αγέννητους
διάττοντας έρωτας χρωμάτων διαμελίστηκε
αγκαλιά με τα μεσάνυκτα μες στην ερήμωση
αυτοδίδακτος χρόνος ξοδεύτηκε
σφραγίζοντας κατάγναντα μοναξιά
έγειρε η ψυχή του ματωμένου τραγουδιού
στα χείλη σου να σεργιανίσει ήχους
περιπλανώμενα φιλιά ζητούν να ξεπλυθούν
στις μνήμες θάλασσας που γένναγε
ματωμένες βροχές φλεγόμενες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου