πενθώ τα γόνιμα χώματά μου
και το αίμα μου
πενθώ λέξεις που γίνονται βορά
σε χάσκοντα σκοτεινά στόματα
πενθώ την ώρα που δε φθάνει
πενθώ το δάκρυ μου σαν σμίγει με το δικό σου
πενθώ τη σακατεμένη προσπάθεια
να μερώσει ο σπόρος
και να αποδεχθεί τη φύση του
πενθώ τις ώρες πόνων που με ατίμασαν
κι ύστερα στέκω σε κόλαση άγρια
να πλάσω ζωή
ριγούν οι θάλασσες κι εγώ καρφωμένη
σε λέξεις λεπίδες
και με χέρια που τα καίει αίμα αχνιστό
απ την ψυχή σαν ρέει
χαράζω με πόνο κι αγάπη κόσμους απάτητους
και πενθώ με τη γνώση
που επιμένει να με τραβά σ' εκείνη τη λευτεριά
την πανανθρώπινη που αργεί να φανεί
κι όλο γκρεμίζω σύνορα
κι όλο στήνονται νέες αυταπάτες
πενθώ τις νύκτες
που στα σκαλιά των ονείρων τσακίζω τα γόνατα
μα δεν παραδίδομαι
κι ας πενθώ την προσπάθεια πόνου αγιάτρευτου
και πληγές που χάσκουν σε θανάτου απόγνωση
μα κρατώ της ζωής την ανάμνηση ως να την κατοικήσω
και να λυτρωθώ
ξεσχίζω τις μάσκες εγώ μικρός κι αδύναμος
να κοιτώ αυτή τη μάχη που δεν τελειώνει ποτέ
αυτή τη μάχη πάλη θεού και δαίμονα
πενθώ για την ισοδυναμία
ύστερα ανδρώνομαι παραδίδω τα κίβδηλα
κι εκεί στο βάθος του κορμιού
που το σακάτεψε άνυδρος κεραυνός
γεννώ ελπίδες που λάτρεψαν Αύγουστο μεστό
κινούν ταξίδι
θα πενθώ - πάντα τ ' ακούς;
εκεί στον ήχο μιας βροχής που ξέπλυνε τα πάθη
νέκρωσα όσες φορές κι αν αναστήθηκα
μυρίζει χώμα στέρφας γης
κι εγώ αφήνω χνάρι βαθύ σε ουρανό
που τ΄αγκομαχητό του εκλάπη
μ' αδράχνει δαίμονας κι εγώ θεό κοιτάζω
μα χέρια δεν εμείνανε ελιώσαν μες στον αιώνα το λευκό
σαν σκάβανε μέσα σε κορμιά
ψυχές να ημερέψουν
θα πενθώ πάντα - μ' ακούς;
εκεί στα βάθη μου τα αμόλυντα ...
Φλεβάρης του 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου