δεν ωφελεί να κρατώ τέσσερις κούπες αράγιστες
μετεωρίζομαι σε παύσεις φόνων ασυμβίβαστων
και πώς να πάψει αθέατη ζωή να θρηνεί προεξοχές
οριζόντων ματωβαμένων που σκάζουν χαμόγελο
αναδιπλωμένη περπατησιά σε σημάδι τρέλας
ψυχή να στραγγίζει θύμησες με συμπτώματα γέννας
κι ένας έρωτας συκοφαντεί απαρνήσεις χαμένου κόσμου
γυμνή προσευχή σε σκίρτημα ζωής και βασανίζει
θανάτους που συλλαμβάνονται στο κατώφλι χρόνου
επικίνδυνα κάτοπτρα διασχίζουν στιγμιότυπα
απόσταγμα νύκτας που αγνόησε λήθη σε απάθεια
ατερμάτιστες επιμονές αγκαλιάς σε έγνοιες πέτρινες
μα μη φεύγεις σε καλά ποτισμένα ποτάμια δίχως όψη
μικρά σημάδια θαμπά εκεί σε πτυχή κεραυνού άλαλου
ανύποπτος ο έρωτας μικραίνει αβύσσου απόσταση
κρατημένος γερά σε άμμο που θάλασσες αποκοιμήθηκαν
σπασμένο φώς κι εξέρχομαι σε μια διαφάνεια
για να εισβάλλω σε παραλλήλους πολιορκημένων
δίχως σώμα εκεί στα ριζά των κομματιών μου γκρεμίζω
κάθε θαμμένο και γεύομαι ζωή .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου