τιθασεύω μιά θλίψη
πυρπολημένης σιωπής
αύριο θα καλπάζω
σε μεθυσμένη εικόνα
και η ώρα θα σπάζει
πάνω στην αιχμή βλεμμάτων
λουσμένων σε αίμα πόθου
αγέννητο γήινο ψεύδος
γυμνό,άθικτο με οργή
ανέλπιδο ταξίδι με μόχθο
σε έφηβο χρόνο πραγματώνω
ταπεινωμένος θεός
θριαμβεύει ανωνύμου θανάτου
και πώς να εξιστορήσεις
μικρής ανταύγειας ζωή
ορίζοντες δυναστευμένους
ανάσας θρυμματισμένης
στα στήθη σαν κράτησα
κρυφών χρωμάτων ήχους
πάλευε σάρκα με σάρκα
μη σπάσει η ψυχή το λώρο της
στάζω σιωπές ακίνητες
οδεύω σε κρυψώνα Αβύσσου
λυγίζει ψίθυρος αφής
μέλλοντος που πόθησα
εμβρόντητη κοιτάζω μνήμες
με διαύγεια ταξιδεμένες
κι είναι όλες τους μελλοντικές
βαπτισμένες αιωνιότητα
αποστρέφω το βλέμμα από χίμαιρες
ν' αγγίξω αλήθεια ηδονική
χαράζοντας χνάρι βαθύ
σε μήνα εκπορνευμένο και ώρα αειπάρθενη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου