γυμνή στέκεις σε ξεγραμμένο ήλιο
έδενες κόμπους τους λυγμούς
με μάτια σβησμένα και τα χέρια
σε δρόμους άγονους ξεχασμένα
μοναδικό στολίδι σου σταγόνα αιμάτινη
κλεμμένη κι αυτή από ναυαγισμένο
δείπνο μυστικό δαγκωμένο χνάρι
τυλιγμένα σφιχτά στις σάρκες
τα εγκλήματα των πληγών μου
η σωτηρία ενός κόσμου που ασελγεί
σε κάθε στεναγμό,ναυαγισμένο ρούχο
παπούτσια ξεβρασμένα στην όχτια του ήχου
ενός τρελού που αγκαλιάζει και φιλά
το δήμιό του , ζητώντας του συγχώρεση
για κάθε εκτέλεση που φθάνει παραδομένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου