και πορεύομαι μέσα σε ανύστακτες μουσικές
δεν χωρούν τεχνάσματα και καμμιά ανάμνηση
δεν έζησε ως εδώ.
Μαθαίνεις την ουσία δακρύων πικρών
στεγνές πέτρες που έχυσαν τα σωθικά τους
τυφλώνουν το αύριο
ακολουθείς το στρατί να πονέσεις από ήσυχους
θανάτους λυπημένου θεού
ξεχνάς τα σάρκινα ματοβαμμένα χέρια
σε ασυγχώρητη απώλεια παλιάς χαρούμενης περιπλάνησης
άπειρες μάνες θρέφουν κοπάδια χαμόγελα
να σκιάσουν ήλιο πρωτόγεννο
η πρώτη καταιγίδα μόλις που γεννήθηκε
δαγκώνω την άκρια από σύννεφο και πάλι κινώ
σε έκπληκτες χαραμάδες που ξεσχίζουν μικρές πνοές .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου