βυθίζομαι σε λαβυρίνθους κι ένα δίχρονο φωνήεν
ακολουθεί ήχο μυστικών βημάτων αταίριαστων
αδειάζω ανέμους σε άχρωμη διψασμένη γης
συγκλονισμένος με καινούρια νοήματα στις φούχτες
πλανιέμαι άυπνος ανάμεσα σε ξεψυχισμένους
γαλάζιοι λώροι κατακερματισμένοι κέντησαν ήχους
ήχους που δεν τόλμησαν
σε απέραντες οδύνες να δρασκελίσουν εικόνες φρικτές
θυμάσαι; στο ξαναείπα ... με τους νεκρούς μιλώ
των ζώντων η ανάγκη είναι βαριά και δύσκολη
αλλιώς δε γίνεται... υπομένω των δημίων το αχρωμάτιστο όνειρο
σε ο,τι συνηθίσατε κατοίκησε το ψεύδος καλοβολεμένο
ασυναρμολόγητα πρόσωπα χυμένα σε σπασμένα κάτοπτρα
νωθρή η Νύκτα χαράζει αθώα παράπονα σε παθών τόπο
άστρα βουλιάζουν σε πελάγη μακρινά γεννώ αθώο φως
απάτριδος περιπλανιέμαι σμιλεύοντας ήχους ανάλαφρους
απαντιέμαι με το δίχρονο φωνήεν... δαπανηρή προσπάθεια
κι όμως τραβάμε πιο βαθιά καθώς έσβησαν όλοι οι γυρισμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου