καρφώνει φόβους
οι αναμάρτητοι μέγα ψεύδος
κι ο Ιούδας μόνος
ερημωμένη μοναξιά γυμνή
δαγκώνει ώρες άγουρες
από ένα παρελθόν
που επιμένει να κρατά μέλλοντα
ακρωτηριάστηκαν συνήθειες μεθυσμένες
βρώμικες σέρνονται
πίσω από ένοχα βήματα
παντού φαντάσματα
κι η ψυχή να φωνάζει άηχα
το ψεύδος αδειανό από ήχους
μα με πληρότητα
αλλάζω θέση
προσπαθώ ν' ανιχνεύσω ζωής ανάσα
δεν έχω μνήμες
κι όμως υπάρχω δίχως σώμα
παρατηρώ την αδράνεια
ως και τα ένστικτα κατασπάραξε
δεν υποτάσσομαι σε εικόνα που μόχθησε
αιχμάλωτοι πέτρινης θάλασσας
ερωτεύονται ήλιους
δένω τα μάτια μου σε ποτάμια υπόγεια
τέτοια απελπισία στα μικρά ταξίδια παρηγοριάς
πλάθω σάρκα με τη φλέβα γης που ξεπλύθηκε
τρομοκρατημένη από αμαρτωλά αδιέξοδα
νοσταλγώ τα μέλλοντα
καθώς βυθίζομαι σε θνητή δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου