σε διάτρητη αγκαλιά βγαλμένη από τον Άδη
ανέλπιδες ώρες τρελαίνονται σε άγγιγμα δειλό
καταράκτες τρόμου ανήλιαγου ρουφώντας υποταγή
βυθίζονται σε λησμονιά και βάπτισαν το θάνατο
μονοδιάστατη όραση λυπημένες λεπτομέρειες
ο κίνδυνος αποχαιρέτησε το μικρό φθινόπωρο
πώς να συλλάβεις το ανεπιθύμητο σαν σε ακολουθεί
φορτωμένο τσαλακωμένες λέξεις
κι η κάθε αφύπνιση στέκει σαν άγνωστη
ψηλαφίζοντας σώμα ελαφρύ ψυχή ματωμένη
με δισταγμούς να κοιμηθεί αβοήθητη συλλέγοντας αγωνία
δεν έχω κραυγή να ζωντανέψω λέξεις
εγώ και μια οδύνη που βρυχάται και με κατασπαράζει
αγρίμια ανύσταχτα εκμηδενίζουμε αθέατο κόσμο άηχο
ύστερα με χαμηλωμένα βλέφαρα ξεδιάντροπο θεό
με ευγνωμοσύνη τρυφερά ανάστησα με την αγάπη ξέχειλη
στη ρίζα αβύσσου να πίνει αχόρταγα τις πέντε θάλασσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου