σε κατόπτρου ψεύδη
ένας θάνατος
να χορεύει εντός μου γυμνός
στη χώρα μου ποτέ δε βραδιάζει
ξημερώνουν νύκτες
φωτεινά σκοτάδια δίχως δρόμους
και μια βροχή να πλένει λόγια αβίαστα
στοιχειά ξέσκισαν τις μέρες εκεί έξω
την ώρα που ξεκάρφωσαν τους ήλιους τους επτά
να μπορούν τα κάτοπτρα να ταϊστούν με πρόσωπα
κι άλλα πρόσωπα αχόρταγα κύματα
να ξερνούν εξουσία γιατί τίποτα δεν ανθίζει
στην άκρια άψυχων χειλιών
θα πεθάνω ξανά γιατί γνωρίζω το θάνατο
και της νοσταλγίας την οδυνηρή
ασύμμετρη κραυγή
μονάχος αγάπησα, πάντα μονάχος
κι εκεί αναγνώριζα ψηλαφίζοντας
στοιχειά που έζωναν τη μικρή μου ψυχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου