σφαλιγμένη θύρα πληγωμένων φεγγαριών
που χαράζουν αιμάτινο μονοπάτι
υγρά θαύματα αιωρούνται πάνω σε ήσυχο ήχο
κρατώ κεραυνό να ξαποστάσω θέλησα
κανένας τρόμος δε γρικά στα μεθυσμένα μεσάνυκτα
οι δαίμονες καραδοκούν πίσω από όνειρο
μέρες και μέρες ρευστοποιούνται και χάνονται
σε άγριας ερήμου τα σπλάχνα
όταν φιλιώνουν οι θεοί ο θάνατος αγριεμένο θεριό
ξεσχίζει όλες τις μνήμες και κανένας θρήνος
δεν αποτόλμησε να βγει απ των νεκρών τα χείλη
είμαι γκρεμός, σου λέω, μα μη ραγίσει η θέληση
να καταπιώ τους κεραυνούς να ξαποστάσω ολότελα
βαδίζοντας σε αμίλητους χυμούς μικρών μύθων
καθώς προβαίνουν μυστικά σ απόκρυφα περάσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου