Σπάσε Ψυχή Μου

 Στάθηκα αγνάντια                                                                                                                                             στο αχανές του ορίζοντα                                                                                                                                   να μιλήσω στο θάνατο                                                                                                                                       Στάθηκα αγνάντια στον παλμό της ψυχής                                                                                                         να ενώσω της ζωής μονοπάτια                                                                                                                           Στάθηκα αγνάντια στο μικρό χάδι της νύκτας                                                                                                   να σμιλέψω  φωτός στεναγμό                                                                                                                           Στάθηκα αγνάντια σ' έναν κόσμο                                                                                                                       που ξεψύχησε άδικα                                                                                                                                           Σε βουερά κακοτράχαλα μονοπάτια σαν διάβαινα                                                                                           ύφαινα ολοένα πιο αργά                                                                                                                                     μουσικές μυστικές κι αφανέρωτες                                                                                                                     Σμίλεψα σε τάφους άσκεπους                                                                                                                          παραμύθι που πήγαζε από μάτια ανάρμοστα                                                                                                     αφημένα στο έλεος εικόνας αγέννητης                                                                                                            Δεν θα με βρεις                                                                                                                                                  μέτοικος χρίστηκα σε κόλαση βουβή                                                                                                                 ανασαίνω βαθιά, ανασαίνω ρηχή                                                                                                                      κι ο αγέρας που γεννώ δε με τιθασεύει                                                                                                              Αρνούμαι την άνοιξη                                                                                                                                        λαχταρώντας μεστά φθινόπωρα και χειμώνες μυστικούς                                                                                  που τσακίζονται πάνω σε λέξεις άκαρπες                                                                                                          Στέκομαι αγνάντια μου με τα χέρια βουτηγμένα  σε θύμησες                                                                          Άφησε να σου πω το μυστικό μου                                                                                                                    και μη φοβηθείς                                                                                                                                                Σε βάπτισαν σε ψέμματα                                                                                                                                  Σε τύφλωσαν δίχως αιδώ                                                                                                                                  Το παράλληλο Σύμπαν κουβαλάς και δεν το γνώρισες                                                                                      Δεν υπάρχει θανάτου πνοή ,μονάχα χορός σε μουσικές μαγικές που δεν άκουσες                                       Σπάσε ψυχή μου, σπάσε και το τελευταίο ψεγάδι που σε έντυνε,,,,
                                                                                                                     

Η Μάχη μου....

Ήλθε και πάλι η ώρα.... Η ώρα μιας μάχης σκληρής , η πιο κρίσιμη μάχη της ζωής  μου για τη ζωή μου.....

Ένας  καρκίνος ,επιθετικός, μεταστατικός που με υποχρέωσε να γευθώ τις μεταστάσεις του....

Όμως δεν ξέρει ούτε τη δύναμή μου, ουδέ τη θέλησή μου και κυρίως αγνοεί  την Γνώση και την αισιοδοξία μου....Θα κερδίζω τις μάχες γιατί ποτέ δεν παραδόθηκα ασχέτως αν γνωρίζω ο,τι ίσως ,λέω ίσως χάσω τον πόλεμο. Τις μάχες μου θα τις κερδίζω....κι όσο πάει με το χαμόγελο ζωντανό να ξεχύνεται απ τα μάτια μου θα βαδίζω αγέρωχα σε τούτο το ταξίδι που με γεμίζει εκ νέου ζωή... 

Η ζωή είναι δώρο μα έρχεται σφιχταγκαλιασμένη πάντα με το θάνατο...Κάτι που ξεχνούν όλοι.... Εγώ δεν το ξέχασα ποτέ και για τούτο απολαμβάνω τις στιγμές γιατί εκεί εδράζει η Αλήθεια...Πάντα είχα επίγνωση των δήθεν που με πλησίαζαν και  αυτών που με αισθάνονται βαθειά κι ας μας χωρίζει απόσταση πολλάκις .Έτσι έκανα τις εκκαθαρίσεις μου και πια αφιερώνομαι σε μένα γιατί αυτό επιτάσσει  η συνθήκη που εισήλθα... 

Εύχομαι σε
όλους σας τα καλύτερα.... θα τα λέμε , αλλά όχι συχνά πια....

Τι;;;

 Ρωτούσε τι είναι φιλοσοφία....απλή η απάντηση....

φιλοσοφία είναι η ίδια η ζωή ,η ατμόσφαιρα που δημιουργείς για σένα και μόνο για σένα και κει μέσα αναπτύσσεσαι και προχωράς..

εκτός αν επέλεξες να θρέφεις την αδηφάγα ματαιοδοξία, και πια χάθηκες σε αναρίθμητα κάτοπτρα...

Εδωνά...

 Εδωνά που στάθηκε πάνω από τα ρεύματα του νερού

κι όσο εκείνα άλλαζαν χρώματα αναλόγως του βάθους τους

οι φωνές του νερού λεύτερες αγαπούσαν κι αποκάλυπταν

μυστικά από πύλες αρχαίων ναών και θεών αφανέρωτων

ποια είναι άρα γε η ομορφιά της ανθρώπινης σκέψης; αναρωτήθηκε

αυτή μάλλον έρχεται στο γραπτό λόγο , που συχνά εκφράζεται

τόσο βασανιστικά δύσκολα και με πολύχρονο κόπο

αλλά ίσως είναι και το ωραιότερο δώρο που έχουμε

να μας καθοδηγεί στη ζωή και στις σχέσεις

σκέφθηκε το Πλατωνικό Σπήλαιο κι ήθελε να αποδράσει

από τούτο το στρατί και πώς να μπαλώσει τέτοια αδυναμία...

απολογία ταυτόσημη της εξομολόγησης και τα φρύδια του βράχου

βαμμένα άλικα από το γέλιο του ήλιου που ανακάλυπτε

Εδωνά που στάθηκε πάνω από τα ρεύματα του νερού

βυθίστηκε στα βάθη του να αντλήσει μιαν αλήθεια ακόμη....

Κρίση Υπάρξεως

 Πόλεις  κατακλυσμένες με πτώματα αποσυντεθειμένα, σε κρίση  

αναζητούν ταυτότητα σε κακοποιημένη νύκτα 

κι όπως προστάζουν οι κανόνες  παραδίδονται στην κατάθλιψη και σε κρίσεις πανικού

υπήρξαν υποψήφιοι αυτόχειρες και δεν το κατανόησαν

αγόραζαν χρόνο με κέρδη ανήθικα νομίζοντας ο,τι νικούν το θάνατο

πασχίζουν να γίνουν κάποιοι ,να είναι αρεστοί , ξοδεύοντας ζωή δίχως ασφάλεια

χίμαιρα που ξεγλιστρά από τις κόχες άδειων ματιών και χεριών διάτρητων

σημαίες ηλιθίων ντύνουν συνειδήσεις κατατρομαγμένων 

μεθυσμένων από απίθανες επιλογές ανίκανοι να δουν πως  ρήμαξαν οριστικά

γλεντούν για κέρδη με κέρδη ανίερα

κι όπως ραγίζει ένας θεός  ψιθύρισε πως για να γίνεις κάποιος 

πρέπει να απολέσεις τα πάντα με γνώση

αλλά κανείς δεν κατανόησε.....

 Ο αντισυμβατικός, είναι βέβαιο ο,τι απολαμβάνει τη μοναχικότητά του και ζει μες στις νέες του πορείες, ευτυχισμένα.....