Δεν...

γυμνοί ήλθομεν οι πάντες...
γυμνοί απελευσόμεθα...
κι αν στο μεσοδιάστημα Αίσωπε ,
παραμένουμε γυμνοί εσωτερικά;
δεν τα είπες όλα...

Πλήξη...

τσαλακωμένα χαμόγελα
τσακισμένες λέξεις
κι εγώ ν αποθέτω στα χέρια σου νυχθημερόν δώρα
δώρα αγάπης που όμως  όλο γλιστρούσαν και χάνονταν
ώσπου ,ώσπου εκείνο το πρωί κατάλαβα
πως ...ο ρόλος σου ήταν σε άγνωστη παράσταση
καταβρόχθιζες ακόρεστα ο,τι διάβαινε
φαντάσματα αλλοτινού καιρού
αποκριάς καμώματα
φεγγάρι σφαγμένο με ανεστραμμένα μάτια
σε σημάδευε απελπισμένο
ταπεινή ζωή με έπαρση στα μάτια καλά κρυμένη
ψυχρή ανίσχυρη ψυχή βουτηγμένη απελπισμένα
σε σπίθα νομίζοντάς την, φλόγα ιερή
σ' έβλεπα να συντρίβεσαι σε ξένες λέξεις πάνω
άηχα, δίχως μουσική και σε άφησα
σε  καρφωμένα δευτερόλεπτα
την ώρα που αποζημίωνες όλα τα ασήμαντα
και με τη θύμηση ακόμη πόσο πλήττω ...

Μικρά Θραύσματα

μικρά θραύσματα από δάκρυ
τα κοιτάζω και χάνομαι
μέσα σε αισθήσεις  αρμονικές
κατάλαβα το θρόισμα της ελπίδας
πρέπει να μουσκέψω τη γης που με γέννησε
με δάκρυ,με αίμα,
με ένα αχ! που να αναδύεται
από αισθήματα που ταριχεύω σε λέξεις
κρεμώ κομμένα χαμόγελα να στολίσω αναμονές
ο χρόνος προσποίησης απείθαρχος
στις αποτυχίες εκτελέσεων
κι η μελαγχολία αποκτά όγκο
και γλιστρά στο δικό μου τετράδιο.